سپاسگزاری

بیشتر و بیشتر می کنیم.
خود را همینطوری که هستیم دوست بداریم چرا کمال طلبی و ایده آل گرایی؟
البته که روش و کمال هدف اساسی زندگی است اما ابتدا می بایست از داشته های الانمان راضی باشیم و سپاسگزاری کنیم و با دادن انرژی به خودمان و بالا بردن حس خوب در خود انگیزه بگیری برای رسیدن به هدفهای آتیه آیا قدردان داشته های الان زندگی گذشته خود هستیم؟
نوجوانی که خود را با همسالان از مقایسه می‌کند و مدام مادر و پدرش و تحقیر میکنند و زنان آنان را پاس نمی‌دادند و متوقع است دست پرورده تربیت ناصحیح والدین .۰ والدینی که با محبت زیاد و بدون درایت و هوشمندی تمام امکانات را بدون در نظر داشتن اولویت ها در اختیار کودک قرار داده اند و از او چیزی نخواسته اند و فرزند بدون سپاسگزاری هیچ مسئولیتی هم ندارد ،ا نمی بایست از این رفتارهای نوجوان خود شوک شوند.
ولی مقصر و یا بهتر بگویم مقصر خودمان هستیم نتیجه طرز فکر و باورهای گذشته خودمان و عقاید ناهوشیارمان را امروز درو می کنیم و اگر می‌خواهیم این وضعیت ادامه یابد می بایستی به حالت فکر می‌کنیم اگر خود به تنهایی نمی‌توانیم به خودمان کمک کنیم پس چرا از متخصصان علم رفتار کمک نگیریم؟ابتدا بپذیریم که خودمان نقش مهمی در تعیین سرنوشت ما نداریم و همه را به گردن قضا و قدر نیندازیم و سپس به تغییر خودمان بپردازیم و یا اینکه نه دیگران تغییر کنند نه ما چون ما خوبیم و آنها بد و سپاسگزاری کنیم .
سپاسگزاری کنیم :
۱_ از خودمان
۲_ از دیگران
۳_ از خداوند مهربان و طبیعت
هر روز انتخاب داری مثبت نگری کنیم و سپاسگزاری کنیم و یا منفی نگری.
همه مردمان دوست دارند که شاد و موفق و خوشبخت باشند پس چه میشود که فقط یک درصد به آرزویشان می‌رسند و بقیه فقط در پی آن می دعوت از اهدافشان دورتر میشوند و ناراضی؟
هر دستاورد ارزشمندی هزینه دارد. در جهان هیچ چیز مفت و مجانی وجود ندارد منشا زندگی بر پایه عشق است و برای رسیدن به آرمان های ویژه می بایست عشق داد و سپاسگزاری کرد . آیا ما دهنده عشق است این و یا صرفاً گیرنده؟
جنس عشقی که به دیگران می دهیم چیست آیا فردی تملک طلب هستیم و مدام باران محبت های مان را به طور افراطی بر سره دیگران می بارانیم و خود خالی و پر از طبقه و انتظار می شویم در حالی که دریافتی دلخواهمان را نداریم؟ سپس با محاسبه و معامله کردن حس می کنیم که باخته ایم و برعکس می شویم عشق نمی دهید و یا رابطه را قطع می کنیم و همیشه ناراحت می مانیم؟
این الگو آشنا نیست؟
آیا مهرطلب هستیم و مردم در تهیه کسب تایید و حمایت دیگران؟
آیا خودمان را ارزشمند می دانیم و یا اطرافیانمان را بر خودمان ترجیح می دهیم؟
بله در فرهنگی که مهمان را عزیز تر از خود برشماریم و ظرف های نو و گران قیمت را که در کمد منزل گذاشته این برای استفاده کنیم و ن خودمان به تدریج حس می کنیم که دیگران از ما مهم تر و با لیاقت تر هستند.
در صورتی که هر روز عید است و لباس های زیبا و بهترین ها را می بایست برای خودمان صرف کنیم تا لذت ببریم و سپس بتوانیم استرادیول عشق درونمان دیگران را هم گرم کنیم. این خودخواهی است؟ روانشناسان را به این متهم می‌کنند که خودخواهی و خود دوستی را ترویج می‌کند بله باید خود را دوست داشت و گاهی هم خودخواه مثبت بود.
خودخواه منفی یعنی زرنگی کردند و بازی برد و باخت اما نوع دیگری از خودخواهی هم وجود دارد که مثبت است یعنی خود دوستی یعنی احترام به خود یعنی خود را مقدم شماردن و خود را ارزشمند دانستند چرا که نه؟
احساس گناه می کنیم خوشحال باشیم احساس بدی داریم که موفق باشیم و دیگران نباشند پس خود را تحقیر می کنیم و آن را تواضع می گذاریم در حالی که اعتماد به نفس داشتن باعث موفقیت بیشتر خودمان و اطرافیانمان می‌شود هم خود را عزیز بشماریم و هم مردمان دیگر را و این سر بر روحیه شوق گذار بودن و دیدن مثبت ها هم می شود دوست داشتن همنوعان و دیدن یک کل یکپارچه و نیروی عظیم مثبتی که عشق را در جهان به گردش می اندازد با نام های متفاوت: خدا نیروی درون انرژی هستی کائنات و غیره سپاسگزاری خرجی ندارد پس سپاسگزار باشیم.